O przywróceniu sił (Wędrówka Jaryły po świecie)
Foluszkowicze! Już wiecie, jak potężny i niszczycielski jest gniew bogów słowiańskich! Nie będzie to na pewno ostatnia bitwa, jaką stoczą ze sobą dwaj potężni bogowie, ale przez jakiś czas ich nie zobaczymy. Odkryjemy jednak nowy fragment, który pokaże Wam, że kłótnie i waśnie nie są jedyną rzeczą, którą zajmują się bogowie. Za oknami deszcz i coraz krótsze dni, a co działo się po niszczycielskiej bitwie na polanie?
O przywróceniu sił (Wędrówka Jaryły po świecie)
Po wielu zaś latach, polana nagą, a umarłą była, gdyż żadne stworzenie i roślina, i demon, nie ośmielił się stąpnąć na uświęconą ziemię. A las i woda naturalne bariery jej [polany] stanowiły jako jedyne życie pobliskie. Zasmucało to Pana Gromowładnego, który przywrócić chciał życie na umiłowaną swą ziemię. Ale ojciec jego, z którego był zrodzon, zakazał przez tysiąc lat na ziemię schodzić, a bratu jego wypływać z głębin. Tak Swaróg zamyślił ukarać synów, to jest oddać polanę losowi własnemu. I tedy młodzieniec, krzepki a przystojny, po świecie wędrował i los zaprowadził go na polanę. I zdziwił się jej pustką i bezruchem. A zmęczony był po wędrówce wiele i znając, iż kamiennym snem zapadnie na trzy dni, obrał to miejsce na swój spoczynek, jako że spokojnym było. Pierwszego dnia spał on spokojnie a głęboko, a obaczyły go boginki, które z jezior i lasów poczęły wychodzić. I uradziły, że dzień i noc przy jego boku igrać będą i chronić od czego złego. I rozradowały się w zaplataniu jego złocistych włosów w kłosy i wiankiem z leśnych ziół ozdobiły mu skronie, i nasieniem jego zasiliły ziemię. A siły nie opuszczały młodzieńca i po trzech dniach boginki odeszły wyczerpane, a wcześniej szatę z porannej mgły utkały i okryły śpiącego. I tedy wszystka ziemia ożyła i polana zielenią się oblała i wszystek rozkwitło. Obaczył to Perun i uradował się wielce, a w młodzieńcu rozpoznał Jaryła, Pana życia, siły i odrodzenia. I powstał Jaryło po trzech dniach, zadowolony ze swego odpoczynku i ruszył w dalszą wędrówkę.
